Jeż zachodni. Jeż zachodni [3], jeż europejski [4] ( Erinaceus europaeus) – gatunek ssaka łożyskowego z rodziny jeżowatych (Erinaceidae). Występuje w klimacie umiarkowanym na terenie od zachodniej Europy po zachodnią Polskę, Skandynawię i północno-zachodni obszar europejskiej części Rosji. Rzadko spotykany na północ od 60°N. Jak więc wyglądają odchody (kupy) kuny? Przykład odchodów gryzonia poniżej: Odchody kuny domowej – kuny załatwiają całą swą toaletę w miejscu bytowania. Jeśli zaś na poddaszu znajdziemy dużą ilość małych „nasionek” o długości od 5 do 10 mm to znaczy, że naszym lokatorem są myszy polne. Jak od razu rozpoznać odchody jeża? Dwie cechy wizualne nie pozostawiają wątpliwości, że to jeżowe odchody w ogrodzie, na trawniku czy na tarasie. Odchody zdrowego jeża są od ciemnobrązowego do czarnego. Ponadto szczątki mają postać małych kiełbasek o maksymalnej długości 6 centymetrów. A w domu możecie przeprowadzić najprostszy test na świeżość jajka. Wystarczy umieścić je poziomo w szklance wody i obserwować, co się stanie. Jeżeli obróci się pionowo i uniesie, nie jest to dobre znak. Najpewniej jajo jest stare. Świeże jajko powinno pozostać pod powierzchnią wody w niezmienionej pozycji. Dzień Jeża. W roku 2023 Dzień Jeża przypada na 10 listopada (piątek) Jeże pojawiły się na ziemi około 60 mln lat temu. Są jednymi z pierwszych ssaków, więc tym bardziej warto ochronić je przed losem, który spotkał dinozaury. Inaczej nasze dzieci będą mogły zobaczyć je jedynie w książce albo grze komputerowej. lirik lagu semua kenangan yang kita lalui. Jeż należy do najbardziej charakterystycznych zwierząt jakie możemy spotkać w naszym otoczeniu, stąd praktycznie nie ma najmniejszych problemów z jego rozpoznaniem. Schody zaczynają się wtedy gdy zechcemy określić do jakiego gatunku należy napotkany przez nas kolczasty zwierzak. O kim mowa Dolny Śląsk jak i całą zachodnią połowę kraju, zamieszkują dwa gatunki jeży, Jeż europejski (Erinaceus europaeus) i Jeż wschodni (Erinaceus Roumanicus). Są do siebie bardzo podobne zwłaszcza kształtem, różnią się głównie umaszczeniem, dlatego gdy spotkamy bardzo „brudnego” jeża, bardzo trudno o prawidłowe rozpoznanie. Bardzo często podczas wiosennego dokarmiania dzikich jeży, miałem okazję obserwować jeże obu gatunków, podczas jedzenia z jednej miski. Najprawdopodobniej przyczyną powstania gatunków były występujące okresy zlodowaceń, które rozdzieliły populację jeży europejskich. Historia jeży sięga więc wielu milionów lat wstecz, ich przodkowie zamieszkiwali Ziemię już w czasach, gdy panowały dinozaury. Do dziś żyjące gatunki są niewiele zmienionymi małymi owadożernymi ssakami o nocnym trybie życia. Aktualnie rozróżnia się 14 gatunków jeży, które zamieszkują Europę, Azję i Afrykę. Z życia jeży Każdy, kto spotyka jeża, może stwierdzić, że nie jest to zwierzę płochliwe. Wędruje wśród traw, liści i krzewów, zupełnie nie starając się ukryć swojej obecności. Jest tak ufny w swoją kolczastą zbroję, że przed nikim się nie kryje. Kiedy jednak zbliżymy się zbytnio i naruszymy jego strefę bezpieczeństwa, zwija się w ciasną kulę, strosząc przy tym swoje kolce. Kolce to nic innego jak przekształcone włosy, zbudowane podobnie jak one z keratyny. W ciągu życia jeż ma trzy pokolenia kolców. Pierwsze – niemowlęce, są białe i całkiem miękkie, pojawiają się tuż po urodzeniu. Wykształciły się już wcześniej, ale są schowane pod skórą. Jest ich najczęściej około stu. Wraz z rozwojem i wzrostem oseska pojawia się drugie pokolenie kolców, są ciemniejsze i znacznie twardsze, wyrastają obok niemowlęcych. Kiedy jeżyk zaczyna dorastać i staje się coraz bardziej samodzielny pojawiają się już te dorosłe kolce, które na początku i tak są znacznie cieńsze i delikatne. Dorosły jeż ma około 6–8 tys. kolców. Ich liczba zależy to od wieku (im starszy, tym więcej) i od gatunku, jeże europejskie mają ich więcej, ale cieńszych, a jeże wschodnie mają ich mniej, ale grubszych. Młode jeżyki pojawiają się już w połowie maja, a ostatnie lęgi mogą się odbywać nawet na początku jesieni. Często samice mogą mieć dwa lęgi w roku. U jeży ciąża trwa ok. 36 dni, niekiedy dłużej, bo w bardzo niesprzyjających warunkach samica może powstrzymać jej rozwój, zapadając w „letarg”, zwany letnią hibernacją. Najczęściej rodzi się od 2 do 6 młodych, chociaż można spotkać i 8, a nawet 10 maluchów. Przez pierwsze 4 tygodnie matka karmi je jedynie własnym mlekiem i w tym czasie ukrywają się w przygotowanym przez nią gnieździe. Potem maluchy są już na tyle duże, że matka zaczyna je wyprowadzać na nocne spacery, podczas których poznają okolicę i uczą się zdobywać pokarm. Robią to samodzielnie, matka jedynie dba o ich bezpieczeństwo i odpowiednie „łowisko”. Kiedy młode osiągną wiek 7–8 tygodni, jeżowa mama najzwyczajniej w świecie przegania je na wszystkie strony świata, aby zdobywały nowe terytoria. Często sama jest już w kolejnej ciąży i musi się odżywić i przygotować miejsce do kolejnego porodu. Cała opieka nad młodymi od początku do końca spoczywa jedynie na jeżowej mamie, można śmiało powiedzieć, że żaden jeż nie zna swojego tatusia. Kiedy jesienią zaczyna spadać temperatura i przyroda przygotowuje się do nadejścia zimy, jeże bardzo intensywnie żerują, aby zgromadzić jak największą ilość tłuszczu, który pozwoli im przetrwać do wiosny. W tym czasie jeże mogą osiągać największą masę ciała, która może dochodzić do 1,4 kg, a nawet 1,8 kg u bardziej wiekowych samców (jeże rosną przez całe życie). W naturze jeże mogą żyć 7–8 lat, a nawet 10, natomiast w niewoli dożywały do lat 16. Oprócz zimowego zapasu tłuszczu, każdy jeż musi znaleźć odpowiednie miejsce na swoje zimowe gniazdo. Jako że nie są to zwierzęta stadne ani zbyt towarzyskie, każdy z nich musi to zrobić sam. Jest to bardzo trudne i odpowiedzialne zadanie, bo od tego zależy przetrwanie niekiedy i 6 najchłodniejszych miesięcy roku. To dla jeży, zwłaszcza młodych, najtrudniejszy okres w życiu, bardzo często są zbyt młode, aby dać sobie radę z takim zadaniem. Podczas pierwszej zimy ginie nawet do 70% młodych. Podczas długich zim (jak ta ostatnia) może ginąć również i sporo jeży dorosłych. W toku ewolucji jeże musiały wykształcić najbardziej praktyczny i ekonomiczny mechanizm, który pozwalał na jej przetrwanie. Jeże nie znajdą zimą nic co nadaje się do jedzenia ani nie mogą przemieszczać się na inne bardziej przyjazne tereny. Ich strategia na zimę to hibernacja, stan organizmu, który można porównać do czegoś pomiędzy życiem i śmiercią. Aby do minimum ograniczyć wydatkowanie energii, cały organizm jeża zostaje „wyhamowany”, spada liczba oddechów, uderzeń serca, a w efekcie również i temperatura ciała, która jest utrzymywana na poziomie +4, +5 stopni Celsjusza. Dzięki temu zużycie energii jest minimalne, a nie dopuszcza do zamarznięcia płynów ustrojowych. Przemarznięty jeż natychmiast ginie. Jeże w naszym otoczeniu Od pewnego czasu jesteśmy świadkami przemieszczania się jeży ze środowisk, które były miejscami ich naturalnego życia na tereny zurbanizowane i całkowicie zmienione przez człowieka. Trudno jednoznacznie określić przyczyny tego eksodusu, ale do najbardziej realnych należą: zmiana sposobu gospodarowania na terenach rolnych, powstawanie zróżnicowanych i zasobnych w pokarm terenów zurbanizowanych. Widok jeża na parkingu w środku wielkiego miasta nie jest już niczym niezwykłym, powstała całkiem nowa, dobrze przygotowana do miejskich warunków populacja jeży. Czerpią korzyści z bezpieczeństwa i bazy pokarmowej, jaką daje im obecność ludzi. Jednak związane są z tym również zupełnie nowe zagrożenia, do których jeż jako gatunek jest całkowicie niedostosowany. Tradycyjny obraz jeża to taki, który przedstawia go z jabłkiem niesionym na kolcach do swojej zimowej spiżarni. Nie ma to jednak nic wspólnego z prawdą. Jeże są zwierzętami mięsożernymi, zaliczanymi przez wiele lat do rzędu owadożernych (Insectivora). W naturze pokarmem jeży są przede wszystkim różnego rodzaju owady, żuki, chrząszcze, pędraki, gąsienice, ślimaki, dżdżownice, drobne ssaki, gady i płazy, pisklęta i jaja ptaków. Ich obecność w naszych ogrodach i działkach jest ze wszech miar pożyteczna, bo wspierają nas w walce z niemile widzianymi gośćmi. W ciągu jednej nocy jeż najczęściej trzykrotnie wychodzi na polowanie, podczas których zjada łącznie nawet do 150 g pożywienia. W przeliczeniu na owady jest to całkiem imponująca ilość. Bardzo często jednak jeże są spotykane, gdy poszukują pożywienia przy osiedlowych śmietnikach, niestety nie służy im to. Podobnie jak powszechnie uznawanie mleka za najlepszy pokarm dla jeży. Jest ono śmiertelnie niebezpieczne dla młodych jeży, a dorosłym nie powinno być podawane. Jeże nie mają enzymów, które trawią laktozę (cukier z mleka krowiego), która w przewodzie pokarmowym ulega gniciu i prowadzi do zaburzeń w pracy przewodu pokarmowego. Najlepiej podawać jeżom do picia czystą wodę. No ale jak zaprosić jeże na swoją działkę lub przydomowego ogrodu? W brew pozorom to nie jest trudne i nie wymaga od nas zbyt wiele pracy. Wystarczy w zasadzie przestać z naszego otoczenia robić przesadnie zadbane i wypielęgnowane miejsce, a tym samym ogromnie przyrodniczo ubogie. Jeże potrzebują krzewów liściastych, w których mogą się ukrywać i budować swoje letnie i zimowe gniazda. Fragmentów całkiem zaniedbanych, w których mogą żerować i odpoczywać. Najbardziej jednak pożądanym miejscem jest kompostownik, w którym jest ogromna ilość smakowitego pożywienia, a na dodatek jest to świetne miejsce na budowę jeżowych legowisk. Aby dodatkowo zachęcić je do zamieszkania w naszym otoczeniu, można wystawiać specjalnie dla nich zbudowane domki do pobytu w okresie letnim i specjalnie zabezpieczone na pobyt zimowy. Bardzo łatwo zachęcić je do odwiedzin poprzez wystawianie im karmy w najbardziej krytycznych okresach roku. Dla pewności powinna być ona wystawiana w specjalnie do tego celu zbudowanych karmnikach, aby nie padała łupem różnych inny amatorów łatwej zdobyczy. Zagrożenia i pomoc Wraz ze zmianą środowiska życia jeży zmieniły się również najczęściej występujące przyczyny ich śmierci. Na wiele z nich nie mamy wpływu, ale większość zagrożeń wynika z naszej niewiedzy. Z codziennych obserwacji wiemy, że ogromna ilość jeży ginie w wyniku kolizji drogowych. Nie są one wynikiem nagłego wtargnięcia jeża na ulicę lub drogę, to raczej nieuwaga kierujących prowadzi do tych tragedii. Ocenia się, że w ten sposób ginie około 25% jeży. Taki sam udział w przyczynach śmierci jeży mają zatrucia, którym ulegają jeże w wyniku naszego świadomego działania oraz bezmyślności. Wszelkie środki chemiczne, które stosujemy do zwalczania owadów i ślimaków, są odkładane w narządach jeży i powoli wpływają na ich osłabienie, a w ostateczności prowadzą do śmierci. Jeże są zwierzętami z natury ogromnie ciekawskimi i starają się dokładnie poznawać wszystko, co tylko pojawia się w ich otoczeniu. Może to być olej silnikowy, farba, rozcieńczalnik lub cokolwiek innego, trudno, aby po takiej uczcie jeż miał szansę na przeżycie. Na pozostałe 50% przyczyn śmierci składa się bardzo wiele różnych zagrożeń, które przynajmniej postaram się wymienić: wypalanie traw, palenie ognisk z liści, gałęzi itp. bez sprawdzenia czy nie ma w nich jeży, utonięcia w stawikach i oczkach wodnych z powodu braku możliwości wyjścia z nich, kontuzje, rany spowodowane przez kosiarki (głównie samojezdne i podkaszarki żyłkowe), niezabezpieczone głębokie wykopy, studzienki, piwnice, kanały, puszki po konserwach i napojach. Wymieniać można jeszcze wiele, ale pragnę zwrócić uwagę na coraz częstszą przyczynę jeżowych tragedii. Są nimi nasze ukochane psy, zarówno te duże i silne, jak i całkiem małe i łagodne. Bardzo często jeż uruchamia w psach instynkt myśliwego i pomimo odnoszonych ran nie są w stanie zaprzestać ataków. Ale wystarczy też, że podczas zimowej odwilży, pies rozkopał jeżowe legowisko, a w przeciągu niedługiego czasu jeż zginie z zimna i głodu. Często nie mamy wpływu na to, co zrobi nasz pupil, ale jak już się coś stanie, to trzeba wziąć za to odpowiedzialność. Nie można pozwolić, aby ranny lub pozbawiony schronienia jeż odszedł w najbliższe krzaki i przestał być problemem, bo on tam najnormalniej w świecie zginie w mękach! Naszym obowiązkiem jest zabezpieczyć go, dostarczyć do lecznicy i skontaktować się z kimś, kto zajmuje się jeżami i może mu pomóc. W blogowych wpisach nie sięgam często do opisów konkretnych roślin. Staram się zostawiać to innym, może mającym więcej do powiedzenia w tym zakresie. Jednak są pewne gatunki, o których wspomnieć muszę. Co więcej, nawet wypada. Dlatego, że to rośliny na tyle efektownie zdobiące ogrody, że przemilczenie tego byłoby jawnym nietaktem z mojej strony. Jedną z nich jest bez wątpienia jeżówka. Bylina niezwykle efektowna, mogąca zdobić ogród niezwykłą paletą odmian i kolorów. Do tego niewymagająca i prosta w uprawie. Należąca do grupy roślin “astrowatych”, wyróżniająca się sztywnym, wyprostowanym pokrojem, pędami nie rozgałęziają się, zakończonymi efektownymi kwiatostanami. . Dlaczego warto sadzić jeżówki? Jeżówki to rośliny proste w uprawie, niespecjalnie wymagające, a jednocześnie mocno odporne na mróz i choroby. W zależności od odmiany osiągają od około 30 centymetrów, do przeszło metra wysokości, dzięki czemu idealnie nadają się do tworzenia ciekawych, zróżnicowanych pod względem wysokości i kolorów kompozycji. I to właśnie zróżnicowanie kolorystyczne, jest jedną z największych zalet tej rośliny. Przekonasz się o tym w dalszej części tekstu, oglądając jej najpopularniejsze odmiany. Jeżówka ma jeszcze jedną, bardzo ważną zaletą. Pięknie kwitnie od lipca aż do października. Przekwitłe kwiatostany na roślinach można pozostawić na zimę (nie ścinać), kiedy to równie ciekawie wyglądają przypruszone śniegiem lub pokryte szronem. Ponadto jeżówki równie efektownie wyglądają jako kwiaty cięte, w wazonach, gdzie długo utrzymują swoją świeżość. . Uprawa jeżówki Jeżówki ogrodowe wymagają stanowiska słonecznego. Radzą sobie również w miejscach lekko zacienionych, jednak zdecydowanie słabiej tam kwitną. Gleby powinny być żyzne, najlepiej piaszczysto – gliniaste, umiarkowanie wilgotne. Zdecydowanie nie tolerują gleb lekkich i piaszczystych oraz nadmiernego przesuszania, za to zdecydowanie lepiej radzą sobie na obszarach z częstymi opadami. Jeżówki wczesną wiosną wysiewa się z nasion do doniczek, a po kilku tygodniach, uzyskane sadzonki przesadza do gruntu. Po przekwitnięciu kwiatostany można obciąć lub jak wspomniałem pozostawić, dzięki czemu oszronione będą tworzyły ciekawe, ogrodowe kompozycje. Jeżówkę można również pozyskać przez podział, który z istniejących roślin wykonuje się wiosną lub jesienią. Nawożenie jeżówki wykonuje się w maju oraz lipcu, co zdecydowanie poprawia jej kwitnienie. Poza tym pielęgnacja ogranicza się właściwie jedynie do regularnego podlewania oraz podwiązywania wysmukłych pędów aby ograniczyć ich pokładanie. Raz na kilka lat jeżówkę dobrze jest przesadzić, w przeciwnym razie zanika. Choroby jeżówkę zwykle spowodowane są nadmiernym zacieniem lub zbyt mokrą glebą. Wówczas pojawiają się na nich brązowe plamki oznaczające chorobę grzybową. I to tyle najważniejszych informacji w zakresie uprawy jeżówki. Myślę, że będą Ci przydatne. . Ciekawe odmiany jeżówek Jeżówka, zresztą jak większość gatunków roślin, ma wiele ciekawych odmian. Ich cechą wspólną są wspomniane, charakterystyczne kwiatostany, które w zależności od odmiany różnią się kolorem, kształtem i wielkością. . . Do najpopularniejszych odmian należy bez wątpienia jeżówka purpurowa, która posiada piękne, duże kwiatostany w kolorze purpurowym. Środek kwiatu przypominający jeża jest wypukły, żółto – brązowy, pędy sztywne, wysmukłe, a liście wygięte w kolorze ciemnozielonym. Jeżówka purpurowa należy do odmian wyższych, osiągających przeszło metr wysokości. . Myślę, że ten stosunkowo krótki wpis dał Ci solidną dawkę informacji o jeżówkach. Najważniejsze jednak jest to, abyś zapamiętał, że są to rośliny proste w uprawie, nie posiadające dużych wymagań, a przy tym niezwykle efektowne. Wieloletnie i bez problemu zimujące w gruncie. Niemniej w chłodniejszych rejonach kraju, na zimę warto zastosować wokół nich ściółkowanie. Bardzo dobrze wyglądają w połączeniu z innymi roślinami, szczególnie na rabatach kwiatowych, w tzw. kompozycjach naturalistycznych. Co ważne, ze względu na dużą różnorodność odmian jeżówki i bogate zróżnicowanie kolorystyczne, przy pomocy tylko tej jednej byliny, również można tworzyć atrakcyjne ogrodowe kompozycje. Aby jednak uzyskać lepsze efekty, należy sadzić je w większych grupach. Przy okazji wypada też wspomnieć, że ze względu na cenne właściwości, jeżówki stosuje się również w lecznictwie i przemyśle farmaceutycznym. W tym celu zakładane są ich specjalne plantacje i uprawy, które nieco różnią się od uprawy opisywanej jeżówki ogrodowej. Tym się jednak w tym miejscu nie zajmujmy, skupmy się tylko na odmianach ogrodowych. Które bez wątpienia warto zapamiętać i uwzględniać w swoich nasadzeniach. . Natomiast jeśli temat roślin chcesz zgłębić, zapraszam Cię do lektury mojego Podręcznika: Z kolei jeśli chcesz abym ja zaprojektował Twój ogród, tak jak jeden z poniższych, a także coś więcej Ci doradził… zapraszam do kontaktu. PoradyKwiatyKwiaty ogrodowe Rurkowate kwiaty jeżówki na wypukłym dnie koszyczka tworzą kolczasty, zaokrąglony stożek (niczym grzbiet jeża), a kwiaty języczkowe zwisają lekko, jak rondo kapelusza. Jeżówka (Echinacea) przypomina nieco należącą do tej samej rodziny rudbekię. Nie należy mylić tych dwóch rodzajów botanicznych, ponieważ tylko jeżówka słynie z właściwości leczniczych. Już pierwotni mieszkańcy Ameryki odkryli właściwości lecznicze jeżówki, wiedzieli, że pomaga na kaszel, ból gardła i zapalenie migdałków. Dzisiaj Echinacea ma znacznie szersze zastosowanie. Stanowisko i podłoże do uprawy jeżówki Jeżówka preferuje jasne i w pełni słoneczne miejsca. Dlatego może rosnąć nawet pośrodku ogrodu, gdzie nie pada żaden cień. Nie toleruje półśrodków; nawet w jasnym cieniu skąpo rozwija swoje kwiaty. Odpowiednie miejsce dla jeżówki: W pełnym słońcu, ciepłe i osłonięte od wiatru. W cieniu albo w półcieniu jeżówka redukuje swoje kwiaty. Podłoże dla rośliny powinno być żyzne, próchniczne i przepuszczalne, ale może przeżyć też w glebie gliniastej. Wartość pH: lekko kwaśne do lekko zasadowego – między 5,5 i 7,5. Dobrym sąsiedztwem dla jeżówki są: ostróżka, pysznogłówka, szałwia, krwawnica, floks, tojad. Już pierwotni mieszkańcy Ameryki odkryli właściwości lecznicze jeżówki, wiedzieli, że pomaga na kaszel, ból gardła i zapalenie migdałków Jak podlewać i nawozić jeżówkę? Jeżówka lubi regularne podlewanie, najlepiej w chłodne godziny wieczorne i cieszy się z równomiernie wilgotnego ciągle podłoża. W każdym razie zastoju wody trzeba unikać. Podczas deszczowej pogody jeżówka rosnąca w ogrodzie nie musi być dodatkowo podlewana. Jest w stanie znieść również pewne okresy suszy. Tyle tylko, że odbija się to na intensywności kwitnienia. Zasilanie jeżówki nawozami: Rośliny rabatowe zasilać wiosną kompostem. Rośliny w pojemnikach mogą być zasilane płynnym nawozem dla bylin, dostępnym w handlu. Ilość nawozu i częstotliwość zasilania stosować według informacji producenta. Przy uprawie w pojemnikach należy ułożyć na dnie warstwę drenażową, aby uchronić korzenie przed zastojem wody. Dodatkowo trzeba zwracać uwagę, aby woda nie stała długo w podstawce. Jak przycinać jeżówkę w ogrodzie? Bujnie kwitnące byliny jeżówki najlepiej ściąć wiosną przed rozwojem nowych pędów. Ma to taką zaletę, że ogród zimą nie wygląda tak pusto, ponieważ kwiaty przy dobrej pogodzie mogą się długo utrzymywać. Można także przyciąć byliny po przekwitnieniu późną jesienią. Dla lepszego kwitnienia, należy zwiędłe kwiaty regularnie usuwać, co pobudzi tworzenie nowych pąków kwiatowych. Kwiaty jeżówki na wypukłym dnie koszyczka tworzą kolczasty, zaokrąglony stożek Jak rozmnażać jeżówkę? 1. Rozmnażanie jeżówki przez siew W sprzedaży dostępne są nasiona różnych gatunków i odmian jeżówki. Ogrodnik-amator może stworzyć na rabatach dowolne barwne kompozycje. Idealną porą do wysiewu nasion jeżówki jest wiosna – marzec do końca kwietnia. Na nowym, słonecznym stanowisku trzeba dokładnie usunąć wszystkie chwasty. Nasiona można przez noc moczyć w wodzie, aby ułatwić kiełkowanie. Jeśli siew jest w miejscu docelowym, odległość między rzędami wynosi ok. 40 cm. Nasiona można też wysiać w małych doniczkach napełnionych ziemią ogrodową. Układa się nasiona w odstępach 1-2 cm i lekko przykrywa ziemią (tylko 2-4 mm). Okres kiełkowania wynosi 2 do 3 tygodni. Kiedy po ok. 8 tygodniach siewki osiągną wysokość rzędu 15 cm, można je w odstępach 30-40 cm sadzić w pojemnikach albo na rabatach. 2. Rozmnażanie jeżówki przez podział bryły korzeniowej Od czwartego albo piątego roku uprawy jeżówki można jesienią wykopać korzenie i ostrym nożem podzielić na części. Jeżówka nie jest kurczowo związana ze swoim miejscem i spokojnie przyjmie przesadzenie na inne stanowisko. Jeżówka: zimowanie i choroby Jeżówka należy do bylin zimoodpornych. Pozostają w ziemi część roślina jest odporna na mrozy. Wszystko, co jest nad ziemią, będzie wiosną przed rozwojem wegetacji przycięte. W przypadku łagodnej zimy jeżówka potrafi długo pozostawać zielona i kwitnąć. Z zasady przekwita jednak jesienią. Rośliny uprawiane w pojemnikach i doniczkach muszą być przed zimą zabezpieczone. Można to osiągnąć przez: postawienie odpornej na mróz doniczki na styropianie i owinięcie jej warstwą izolacji; przykrycie ziemi dokoła rośliny warstwą ściółki. Chociaż jeżówka jest bardzo mocna i łatwa w uprawie, może czasem zostać opanowana przez choroby albo szkodniki. Dlatego ważne jest regularne, na przykład co tydzień, oglądanie liści i kwiatów pod tym kątem. Na jeżówce rozwija się często grzybowa choroba mączniak w okresie od czerwca do września. Łatwo ją rozpoznać po białym nalocie na roślinie. Należy wtedy szybko zastosować środki naturalne albo chemiczne do zwalczania grzyba. Proponowane dla Ciebie Większość ludzi przyzwyczajona jest, ze zwierzątkiem domowym jest pies, kot, ewentualnie papuga czy rybki, a czasem szczur czy chomik. Tymczasem popularność zdobywają gatunki, o których hodowli nikt by wcześniej nie pomyślał. Bo komu przyszłoby do głowy, żeby hodować zwierzaka, takiego jak jeż. A przecież jeże są słodkie i można trzymać je w domu. Oczywiście nie zwyczajne jeże, które możemy spotkać w ogrodach czy na łąkach, ale specjalne odmiany. Przykładem niech będzie Pigmejski Jeż Afrykański. Jeżyk jest bardzo wdzięcznym zwierzakiem, jednak gdy decydujemy się na posiadanie go, powinniśmy wiedzieć jak o niego zadbać. To nie jest trudne, ale przyda się trochę wiedzy specjalistycznej, by wiedzieć jak się z nim obchodzić. Przede wszystkim, zanim zdecydujesz się na posiadanie jeża, musisz pamiętać, że jest to zwierze dzikie, więc nie możesz od niego wymagać, by dawał się głaskać i bawić ze sobą. Niektóre jeże to lubią, inne tolerują, a jeszcze innych za nic nie da się do tego zmusić. I nie należy, bo jeśli jeżyk bawić się nie chce, to zmuszanie go do tego niepotrzebnie go stresuje i męczy. Drugą sprawą jest to, że jeże to zwierzęta nocne, a zatem większą część dnia będą przesypiać i na jakąkolwiek interakcję możemy liczyć dopiero późnym wieczorem (jeże bawią się od godziny 22 do 5 rano). Z tych powodów nie należy kupować jeżyka małemu dziecku, które z pewnością wolałoby zwierzątko, z którym będzie się mogło posiadamy kilka jeży, musimy przygotować się na to, że każdy z nich potrzebował będzie osobnego lokum. Jeże, jako zwierzątka bardzo terytorialne, można łączyć jedynie w celu prokreacji. Najlepszym pomysłem będzie terrarium, z którego będziemy mogli łatwo wyciągać jeżyka, gdyż ważne jest, by robić to codziennie. Klatka niestety nie jest dobrym rozwiązaniem, gdyż utrudnia utrzymanie odpowiedniej temperatury, szczególnie w okresie zimowym. Jeże powinny przebywać w temperaturze około 22 stopni Celsjusza, która miła jest także ludziom. Dłuższe przebywanie w temperaturze niższej grozi zapadnięciem zwierzaka w sen zimowy, a temperatura wyższa grozi snem letnim. Oba te zjawiska grożą zwierzątku śmiercią, jeśli dojdzie do nich w warunkach domowych. Z tego powodu dobrym pomysłem będzie termostat, który utrzyma właściwą temperaturę. Choć jeżyk nie jest zwierzątkiem dużym, pojedynczy osobnik powinien mieć terrarium nie mniejsze niż metrowe (o szerokości około 45 cm). Musi się tam zmieścić budka do spania, kuweta, miseczki i poidełko, a także kołowrotek lub inne zabawki. Jeż powinien mieć miejsce, by się wybiegać, ponieważ to jest podstawowa czynność jaką robi i pozbawienie jej go może spowodować, że jeż będzie osowiały i/lub otyły. Wypuszczenie jeża na chwilkę, by pobiegał jest konieczne, ale nie wystarczające, stąd wymóg sporego terrarium dla względnie małego stworzonka. Ideałem byłoby terrarium z możliwością wybiegu, by w nocy jeżyk mógł bawić się w większym, wyznaczonym dla niego miejscu. Wyściełanie terrarium powinny stanowić odpylone, bezwonne trociny z drzew liściastych, a kuwetę wypełniać żwirek drewniany (także niepylący). Jeże lubią zakopać się przed snem, dlatego w domku powinny mieć kawałek szmatki (najlepiej sprawdzi się materiał polarowy). Jeśli nie znaleźliśmy odpowiednich trocin, nie należy stosować innych. W tym wypadku lepiej całe terrarium wyłożyć tkaniną bawełnianą. Jeżyk nie będzie się krzywił, ale taką wyściółkę nadal trzeba wymieniać. Jeśli jeżyk nie nauczy się sam korzystać z kuwety, należy mu wskazać to miejsce, przenosząc tam odchody. Po pewnym czasie jeżyk zrozumie do czego służy to miejsce. Trzeba też podpatrzeć, czy jeż korzysta z poidełka. Jeśli nie, trzeba wstawić do terrarium miseczkę z wodą, by to tutaj gasił pragnienie. Jako zwierzątko nieuważne, jeżyk może spaść z wysokości. Z tego powodu nie warto kupować piętrowego terrarium, a bawiąc się z jeżem należy uważać ustawiając go na stole czy parapecie i bardzo większość przypadków jeż nie będzie miał nic przeciwko kontaktom z innymi zwierzakami. Jeże są ciekawskie i bardzo lubią nowe zapachy, a towarzystwo innych zwierząt z pewnością im je zapewni. Należy jednak kontrolować kontakty jeża z innymi gatunkami zwierząt, szczególnie tymi, które mogą mu zrobić krzywdę. Podwójnie ważne jest to w przypadku jeżyków oswojonych, które nigdy nie zwijają się w kulkę i nie stroszą igieł. Jeśli chodzi o żywienie jeży, to nie jest ono drogie ani skomplikowane. Jako podstawę diety można im podawać wysokiej jakości karmę dla kociąt (mokrą i suchą – każdy jeżyk ma swój gust i warto trochę poeksperymentować z wyborem producenta), w ilości około dwóch łyżek na dobę, byle nie prosto z lodówki. Do tego oczywiście stały dostęp do świeżej wody – mineralnej lub przegotowanej (wystudzonej). Ponadto dobrze jest dodawać przysmaki, które urozmaica dietę. Najpopularniejsze to jabłko, gruszka, marchewka (gotowana lub starta), ogórek bez skórki, jajo na twardo czy kurczak gotowany (bez soli). Do tego jakieś robaczki od czasu do czasu, na przykład dwa razy w tygodniu, gdy bierzemy jeżyka na ręce (drewnojady, mączniaki). Dla zbilansowania możemy raz w tygodniu dodać trzy krople oleju lnianego do suchej karmy. Z pewnością należy się zapoznać z pokarmami zabronionymi, które mogłyby zaszkodzić naszemu pupilkowi. Są to: wołowina (tu zdania zdają się być podzielone), mleko i produkty mleczne, papryka, cebula, kukurydza, kapusta, ananas, winogrona, rodzynki i inne suszone owoce, czekolada i słodycze, orzechy i ich przetworzone formy oraz wszelkie przyprawy. Ważne, by dieta była bogata w proteiny a uboga w tłuszcze. Łączna ilość dziennego pożywienia nie powinna przekraczać trzech nasz jeżyk się starzeje (jeże żyją do 5 lat, więc jeśli jeżyk skończył 3 lata, traci na wadze i mniej się bawi, to prawdopodobnie z tego powodu), musimy o niego inaczej zadbać. Powoli można mu rozmaczać suchą karmę, dolewając do niej trochę wody, co ułatwi pupilowi gryzienie. Należy jednak robić to etapami, by jeż w ogóle nie przestał jeść. Można skontaktować się z weterynarzem i zakupić odpowiedni dla jeża suplement diety, który wzmoże jego apetyt. W tym okresie życia jeża nie należy go nadmiernie chłodzić. Przestawiamy termostat, żeby wskazywał temperaturę około 2 stopnie wyższą i ograniczenie mycie jeża do jednej kąpieli miesięcznie. Staramy się także nie narażać jeża na warunki zewnętrzne, więc nie przewozimy go, nawet w transporterze. Zdrowy, stary jeżyk odejdzie sam, często na rękach właściciela. Chorych nie należy męczyć leczeniem tylko po to, żeby poprawić sobie samopoczucie. Jeśli dobrze zajmowaliśmy się naszym podopiecznym, to możemy cieszyć się, że miał szczęśliwe życie, którego nie trzeba na siłę przedłużać. Jeż wschodni (Erinaceus roumanicus) to pospolity ssak pokryty charakterystycznymi kolcami o długości od 2 do 3 cm. Ubarwienie ciała jest szarobrunatne. Na jeże polują lisy, tchórze, borsuki, psy, puchacze. Jeże są chronione. Są bardzo pożyteczne. Bywa, że są trzymane w pomieszczeniach - galeriaKliknij w obrazek, aby go powiększyć lub wyświetlić galerię, pokaz slajdów i dodatkowe opisy i środowisko PLEuropa, Azja. Zamieszkuje skraje lasów, parki, ogrody, obszary porośnięte życia i zachowanieBuduje gniazda z liści, trawy i mchu, do którego prowadzą dwa wejścia. Żeruje wieczorem i nocą. Zapada w sen zimowy, który trwa od października do i anatomiaJeż wschodni osiąga długość do 30 cm. Długość ogona wynosi 5 cm. Ciężar dorosłego jeża waha się od 600 g do kgPożywienieŻywi się głównie owadami. W skład pokarmu wchodzą także: dżdżownice, ślimaki, płazy, gady, gniazdowe ssaki, owoce i trwa od marca do sierpnia. Ciąża trwa 5-6 tygodni. W ciągu roku możliwe są dwa mioty. W jednym miocie samica może urodzić do 10 młodych, którymi się opiekuje około 40 dni. Dojrzałość płciową jeże osiągają w drugim kalendarzowym roku i zagrożenia LCGatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. Jeż w Polsce jest gatunkiem chronionym. Występuje dość pospolicie na terenie całego kraju. Co mu zagraża? Jeż lubi środowisko bogate w pokarm. Monokulturowe uprawy leśne (drzewa iglaste), sterylne ogrody, zmniejszanie się terenów rolniczych nie sprzyja jeżom. Jeże często też giną pod kołami pojazdów. Jeż jest gatunkiem synantropizującym się w dość szybkim są odporne na jad żmii. Zaatakowany jeż zwija się w kulkę. Kolce chronią wówczas całe jego ciało i trudno go wówczas zaatakować. Potrafi trwać w takiej pozycji przez długi okres czasu. Zdjęcie w galerii przedstawia jeża, który broni się w ten sposób przed następujące podgatunki:Erinaceus r. bolkayi, V. Martino, 1930Erinaceus r. drozdovskii, V. Martino & E. Mortino, 1933Erinaceus r. nesiotes, Bate, 1906Erinaceus r. pallidus, Stroganov, 1957Erinaceus r. roumanicus, Barrett-Hasmilton, 1900PytaniaCo jedzą jeże w Polsce? To zwierzęta owadożerne. Ich podstawą diety są więc owady. Jednak dietę taką uzupełniają drobnymi kręgowcami. Jeż je także dżdżownice, mięczaki, grzyby i owoce. Czy jeż zasypia na zimę? Tak. Jeż śpi od końca listopada do początku marca. Jak wyglądają odchody jeża? Są walcowate, o zaostrzonych końcach, lekko poskręcane. Mają ciemny kolor i kilka centymetrów długości. Dlaczego jeż jest pożyteczny? Jeże niszą szkodniki upraw ogrodów, gdyż owady, to ich główny składnik pokarmu. Zjada owady w różnych stadiach rozwoju. Jeżeli w naszym ogrodzie zagości jeż, to problem z owadami mamy rozwiązany. Jeż niszczy także gryzonie i to bardzo skutecznie! Gdy jest mało pokarmu, z naszego ogródka znikną także ślimaki. Zatem jeż w ogrodzie jest bardzo pożądany. Czy jeż poluje na myszy? Raczej wyjada mioty młodych. Dorosłej myszy jeż raczej nie jest w stanie upolować. Dotyczy to różnych gatunków myszowatych, a więc także i nornic. Czy jeż jest powolny? Jeż potrafi bardzo szybko biegać. Ile kolców ma jeż? Dorosły jeż ma około 7 tysięcy kolców. Czym karmić jeża? Odżywianie jeża powinno opierać się na pokarmie mięsnym. Jeżeli jednak nie ma dostępu do owadów w postaci pędraków, larw (głównie chrząszczy), albo osesków gryzoni lub ptaków, można podać jeżowi bardzo drobno pokrojone mięso, najlepiej wołowe lub z kurczaka, jaja ptasie, dżdżownice. Jeże także zjedzą owoce (rodzynki, jabłko) i orzechy. Mleko i chleb wywołują u jeży biegunkę. Nie lubią też ryb. Jeże zjedzą także karmę dla psów i kotów. Ponadto jeż potrzebuje dużo czystej wody. Jeża karmimy wieczorem. Resztki rano wschodni a zachodni - jakie są różnice? Poza zasięgiem występowania jeż wschodni ma białawe gardło i pierś oraz bardziej zaostrzony pysk. Oba te gatunki krzyżują się ze sobą i można znaleźć osobniki o cechach pośrednich. Kalendarz przyrody123456789101112Opis●●▸ ◂●Trwa okres snu zimowego dla jeża ◂●●●●▸ Okres rui jeża ● Rodzą się pierwsze jeże ◂●●●●●●●▸ Trwa okres aktywności życiowej jeżyPokaż tylko bieżące wydarzeniaPokrewne gatunki ssakówJeżowateZobacz inne gatunkiz tej śpią ssaki?Ssaki potrafią przesypiać w głębokim śnie naprawdę długi okres czasu. Jakie ssaki śpią najdłużej, a które nie potrzebują zbyt wiele snu?Najmniejszy ssakJakie ssaki osiągają najmniejsze rozmiary na świecie, a jakie w Polsce? Gdzie można je spotkać?Największy ssakKtóry z saków jest największy na świecie, a który w Polsce? Czy w historii żyły większe ssaki niż obecnie? Czy są to ssaki wodne czy lądowe?Jak dużo jedzą zwierzęta?Czy tylko człowiek bywa obżartuchem? Czy w świecie zwierząt również można znaleźć łakomczuchów? Ile pokarmu zjadają różne zwierzęta?BibliografiaWykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:IUCN - Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz - Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015 Alfred Brehm - Życie zwierząt. Ssaki, PWN 1963 Klaus Richarz - Zwierzęta w ogrodzie zoologicznym, ISBN 978-83-7175-788-4, Delta © 2009-06-11, GAT-13Data aktualizacji artykułu: 2022-01-10Niektóre treści nie są dostosowane do Twojego profilu. Jeżeli jesteś pełnoletni możesz wyrazić zgodę na przetwarzanie swoich danych osobowych. W ten sposób będziesz miał także wpływ na rozwój naszego serwisu.

jak wyglądają odchody jeża